De dag dat je zonder ouders verder moet…
Ik voel voortdurend de tocht
Een huis met luiken, zonnig en licht
Opeens slaan de luiken met een knal dicht
Ik word omringd door duisternis en angst
Weer geen afscheid, het brutale weggerukt worden
Op het bed in het neonlicht zie ik jou terug
Midden in de nacht
In de kille sfeer van het ziekenhuis na een rit vol ongeluk
Een hartfalen, een plotse dood
“Mama, jij was nooit ziek, toch?”
Waarom dit?
Ik vraag het tien keer opnieuw aan de arts
Het antwoord blijft op mijn lijf hangen..
“Blijven reanimeren heeft geen zin”
Nu lig jij daar en ik zit naast jou
Versteend op een harde stoel
Ik kan je niet loslaten, wil je bij mij houden
Ik streel je hand, ik streel je gezicht
Maar ik moet je laten gaan
Buiten draait de molen van het leven
Vogels fluiten, de zon komt op, mensen ontwaken
Ik voel me leeg en koud
In shock rijd ik naar huis
Tranen zitten vast in mijn lijf
De vloed gaat later komen
Twee kinderen slapen in hun bedje
Straks moet ik hen vertellen dat hun moeke opeens gestorven is
Hoe?
Ik weet het niet
Hoe verder?
Ik kan het niet
Hoe kon dat gebeuren?
Ongeloof
Ik voel me zwart, leeg, zuur, moe en alles wat ik niet wil zijn
Scherven om me heen, alles lelijk en hard
Hoe doe ik dit?
Wees worden…
Uit mijn boek ” verder leven zonder ouders” geschreven na het plotse overlijden van mijn moeder in 2006. geschreven om te helen, om te rouwen.
Ria