De dag dat je zonder ouders verder moet…

Ik voel voortdurend de tocht

Een huis met luiken, zonnig en licht

Opeens slaan de luiken met een knal dicht

Ik word omringd door duisternis en angst

Weer geen afscheid, het brutale weggerukt worden

Op het bed in het neonlicht zie ik jou terug

Midden in de nacht

In de kille sfeer van het ziekenhuis na een rit vol ongeluk

Een hartfalen, een plotse dood

“Mama, jij was nooit ziek, toch?”

Waarom dit?

Ik vraag het tien keer opnieuw aan de arts

Het antwoord blijft op mijn lijf hangen..

“Blijven reanimeren heeft geen zin”

Nu lig jij daar en ik zit naast jou

Versteend  op een harde stoel

Ik kan je niet loslaten, wil je bij mij houden

Ik streel je hand, ik streel je gezicht

Maar ik moet je laten gaan

Buiten draait de molen van het leven

Vogels fluiten, de zon komt op, mensen ontwaken

Ik voel me leeg en koud

In shock rijd ik naar huis

Tranen zitten vast in mijn lijf

De vloed gaat later komen

Twee kinderen slapen in hun bedje

Straks moet ik hen vertellen dat hun moeke opeens gestorven is

Hoe?

Ik weet het niet

Hoe verder?

Ik kan het niet

Hoe kon dat gebeuren?

Ongeloof

Ik voel me zwart, leeg, zuur, moe en alles wat ik niet wil zijn

Scherven om me heen, alles lelijk en hard

Hoe doe ik dit?

Wees worden…

Uit mijn boek ” verder leven zonder ouders” geschreven na het plotse overlijden van mijn moeder in 2006. geschreven om te helen, om te rouwen.

Ria

Opa is gestorven..

Er was eens een meisje dat autisme had. Ze was pienter en leergierig. In de klas zat ze steeds met grote interesse te luisteren naar de meester. Ook die keer toen de meester sprak over reïncarnatie. Wat een fantastisch gevoel kreeg ze daardoor. Als je dood bent, kom je terug, maar dan als een dier. Ze nam dit heel letterlijk, maar dat het iets is waarin sommige mensen geloven en anderen niet en dat het niet bewezen is én dat de meester het ook niet zeker wist, dat speelde geen rol meer. Dat hoorde het meisje niet. Ze was helemaal gerustgesteld door wat de meester verteld had.

Het meisje was er rotsvast van overtuigd dat iedereen die sterft als een diertje terugkomt. Voor haar tiende verjaardag kreeg het meisje van haar grootouders een konijn. Ze was er blij mee.

Op een dag in mei overleed onverwachts haar grootvader. Het meisje begreep niet hoe dat kon. Opa was niet ziek, had niet in het ziekenhuis gelegen,  ze had toch niets gemerkt., heel moeilijk te begrijpen . Ze begon er heel veel over na te denken, te piekeren. Ze had heel veel vragen maar durfde ze niet stellen. Mama en papa hadden immers al verdriet genoeg. Ze mocht ook niet mee naar opa gaan kijken. Dat was nog niets voor haar. “Daar zal je niet van kunnen slapen of naar van gaan dromen”, zeiden de grote mensen.

Toen opeens dacht ze aan het verhaal van de meester. “Natuurlijk, Pluis was nu opa!!” Ze rende de hele dag naar het konijn, maakte het hokje elke dag schoon en zorgde voor extra veel eten. Het konijn moest het lekker warm hebben en stiekem nam ze het mee naar haar kamer.

Ze sprak met het konijn en knuffelde het. Wat was ze blij dat opa weer bij haar was. Tot op het moment dat mama en papa begonnen door te hebben dat ze toch zo overdreven veel met het konijn bezig was. Ze merkten ook dat het konijn in haar bed sliep en werden boos.

Op een dag toen ze van school kwam en eerst naar Pluis liep, riep mama dat het nu wel genoeg was en dat er eerst huiswerk moest gemaakt worden. “Maar nee mama , opa heeft nog niet gegeten vandaag..” Mama keek haar met grote ogen aan en vroeg :” opa??”

“Ja”, zei het meisje .,“Pluis is opa geworden, de meester heeft verteld dat als je dood gaat, je als een dier kan terugkomen”. Mama barstte in tranen uit en zei dat dode mensen nooit terugkomen ,ook niet als dieren.  “ Ze gaan naar de hemel”. Het meisje voelde hoe haar beentjes heel week werden en haar oogjes vochtig.

De meester had gelogen en mama was nu nog verdrietiger.  Vanaf die dag zat Pluis in zijn hokje en keek het meisjes niet meer naar hem om… Iedere avond besloot ze wakker te blijven om opa tussen de sterren te zoeken .

Waar gebeurd…

Rouwverwerking

Mijn verhaal

Als jonge vrouw ben ik plots mijn vader verloren. Ik was nog net geen 23 jaar toen ik voor het eerst heel bewust geconfronteerd werd met rouwen. Het plotse en bruuske gebeuren loopt nu nog steeds als een rode draad door mijn leven en ik kan de momenten niet tellen waarop ik hem gemist heb en nog mis. Het zijn zowel de grote levensgebeurtenissen maar vaak ook de kleine zaken die mij aan hem doen denken.

Als je zo jong je vader verliest, kan er zo veel niet meer worden gedeeld. Mijn kinderen hebben mijn vader nooit gekend en ook dat doet mij vaak nog het meest pijn. Het lijkt alsof er een tak is weggezaagd van de stamboom. Ik vertel heel veel verhalen, anekdotes  zodat ik hem voor hen  levendig houd. Mijn ervaring heeft me geleerd dat er binnen onze huidige samenleving weinig tijd kan genomen worden om te rouwen. Je wordt verplicht om de draad weer op te nemen en verder te gaan. Want zo zeggen de meeste mensen dat ook : “Het leven gaat verder.” Heel goed bedoeld maar voor jou staat het leven stil, gewoon stil. En dat mag……

Binnen mijn praktijk begeleid ik ook mensen met ASS tijdens een rouwproces. Voor hen is een rouwverwerking vaak heel anders dan voor iemand zonder ASS. Daarom verdient dit alle aandacht.

Claire Vanden Abbeele heeft in haar boek ” Er zijn voor jou” een hoofdstuk geschreven over kinderen met een Autismespectrumstoornis en rouwen. De moeite om eens te lezen.